Voetbalvereniging ASC ’62

Voetbalclubs, een bindende factor in buurt, dorp of stad. De een begon rond een boom op een grasveld, een andere vereniging heeft haar roots liggen op een vuilnisbelt. Weer andere ploegen begonnen ooit nadat buurtbewoners horendol van de dagelijkse kinkeling van de ramen werden en zelf maar op zoek gingen naar weiland. Historische verhalen over keiharde verdedigers, sluipschutters in de spits en helden van weleer. Anekdotes over koude douches, lijm in de schoenen en spelers die letterlijk met pek en veren op huis aankonden. Het geleuter met thee in de hand in de rust, roerijzers die in de loop der jaren veranderden van oud-Hollandse lepeltjes in moderne, plastieken staafjes.

Ook ASC’62 heeft zo’n historie waar een boek over te schrijven valt. Soms zitten de verhalen diep weggestopt in een stoffig archief en dan weer liggen ze opgeslagen in gedachten, klaar om nog een keer verteld te worden. Jan Stokvis strijkt nog eens met zijn rechterhand door zijn grijze haren, aan zijn linkerkant zit Evert Jan Goos (71). Graven in de harde schijf, die zeventig jaar aan herinneringen moet zien op te slaan. “De oprichting van ASC’62 ligt ten grondslag een mengelmoes van factoren”, begint Stokvis (68) het gezamenlijke verhaal. “Kerk, politie, jeugd, onderwijs; bij de start van deze vereniging wisten alle partijen elkaar te vinden. Hoewel daar een hoop debatten, overleg en vergaderingen aan vooraf gingen.”